Jeanette Winterson - Frankusstein

Verslag

Via rake citaten en gevatte oneliners uit het werk van Winterson, wist Gaea Schoeters een treffend beeld op te hangen van de schrijfstijl en de thema’s uit het oeuvre van de schrijfster. Thema’s die vooral zijn: Liefde (met grote L), vrijheid versus veiligheid, afkomst en grenzen. Stond Schoeters eerst nogal afwijzend tegenover Winterson toen zij voor het eerst Op het lichaam geschreven gelezen had, dan werd ze helemaal over de schreef getrokken bij het lezen van Written on the body. Of hoe een vertaling een (meester)werk in de vernieling kan keilen.

Maar misschien kreeg het Het Powerbook nog de meeste aandacht, en ja Frankusstein ook natuurlijk. Winterson vertelt in de eerste plaats verhalen waarin zij zichzelf tegenkomt (‘I am the story’), waarin zij op zoek gaat naar haar afkomst, waarin zij haar alles behalve gelukkige jeugd een plaats probeert te geven. Haar liefdesleven was (en is?) effenaf turbulent. Ook daarover schrijft ze heel gedreven, met passie en ja, met die typisch Wintersoniaanse ironie, die de lezer steevast doet gniffelen. Veel autofictie dus.

Winterson is hoe dan ook een fenomeen, een succesauteur zonder meer die niet naar waarde geschat wordt door haar mannelijke collega’s, een stokpaardje van Winterson (en Gaea Schoeters). Intussen is zij de 60 voorbij en verdiept zij zich meer en meer in de problematiek van de AI, de Artificiële Intelligentie. Haar laatste boek 12 bytes is in feite een verzameling essays over dit onderwerp dat haar niet meer loslaat.