Voorwoord

Beste lezer,

Redenen tot bezorgdheid zijn er dezer dagen meer dan genoeg. De aanhoudende internationale spanningen en steeds verder uitdijende conflicten, toenemend druggebruik en geweld bij jongeren, welig tierende haatspraak en extremisme, de ongekende gevolgen van een schijnbaar exponentiële groei van AI, enz. Om nog te zwijgen van de klimaatverandering en haar desastreuze gevolgen. Wij hier bleven voorlopig gespaard van moordende hittegolven, maar moesten dat bekopen met een lange, sombere en natte winter en lente, die voor velen niet in de kouwe, maar wel in de natte kleren gingen zitten. Vrolijk werden we er niet van.

Nochtans lijkt de (wilde) natuur die door ons verfoeide godendrank – en de daaruit voortvloeiende lange ‘technische werkloosheid’ van landbouwer, gemeentewerker en hobbytuinier - wel degelijk te appreciëren: in bossen en bermen vind je een explosie aan weelderige groenschakeringen, doorspekt met geel en paars, wit en roze als op een impressionistisch schilderij. Als je de perfectionistische obsessie voor strak en kort durft loslaten, word je hier wél meteen blij van!

Conflict versus schoonheid: er zit een vergelijkbare tweeledigheid in deze Toverberg. Bart Madou herinnert ons aan wat we al hebben Beleefd: oorlog, fascisme, dood van de literatuur … Godsdienstoorlogen vinden we ook terug bij de Leesgroep van Marie-Claire Devos, en Patrick De Wulf deelt de Impressies van Joden op hun vluchtroute naar Spanje. Over joodse slachtoffers tijdens de Tweede Wereldoorlog valt trouwens nog meer Te Beleven, weet Bart Madou. Germaine Van Parys, de eerste vrouwelijke persfotografe, was er mogelijk getuige van: André Callier vindt haar en haar werk Onderbelicht. Zoveel leed, het maakt het haast onbegrijpelijk dat we het vandaag opnieuw zien gebeuren. Slachtoffer wordt beul wordt slachtoffer wordt beul … Is ons geheugen dan zo kort? Tijd om Het proces over te doen, Bart Madou probeert dat in Oulipo 7. Hoog tijd ook dat Het rusteloze graf van al die slachtoffers wordt Ontstoft; Bart begint alvast met dat van Cyril Connolly alias Palinurus. Wiens graven hopelijk niet rusteloos zijn, zijn die van Gwy Mandelinck en Etienne Van Hyfte, aan wie respectievelijk Bart Madou en Andreas Van Rompaey een In Memoriam opdragen. De Poëzie van Patrick Vanhaelemeesch past er perfect bij.

Met mijn Elsenspinsel over de echte parabel der talenten wil ik hier alle verdere religieuze verwijzingen beëindigen. Laat ons maar liever onze ‘vanzelfsprekende verbondenheid’ benadrukken, thema van deze editie van Beaufort, waar Buitenbeentje Rita Vanhoutte ons reeds een voorproefje van geeft. En waar vinden we meer verbondenheid dan in de liefde? Met componist Luigi Nono, die Bart Madou ons voorstelt in een nieuwe rubriek, gaan we Crescendo van prille verliefdheid, zoals die van K. voor W., over hoofse liefde zoals in het Canonschot met Hendrik Van Veldekes Minneliederen en de platonische liefde van Petrarca voor zijn Laura in Ad multos annos, tot de vurige passie van Karen Blixen die nog nazindert in Chris Spatz’ Buitenbeentje, Het huis aan de Sont.

Na dat alles hebben jullie ongetwijfeld genoeg inspiratie gekregen om deel te nemen aan onze literaire ’75-woorden wedstrijd’. Het wedstrijdreglement vind je achteraan. Dit keer is het dus jullie beurt om in de pen te kruipen. De winnaars ontdek je in onze wintereditie.

Veel lees- en schrijfplezier! Els Vermeir